Szukanie pomocy to nie wstyd to siła!

Coraz większym zauważalnym problemem współczesnego świata staje się duża zachorowalność na depresję. Na szczęście świadomość na jej temat również się zwiększa. Depresja jest chorobą, która może dotyczyć każdego człowieka niezależnie od wieku, pozycji społecznej, wyglądu czy liczby znajomych. Może być wywołana jakimś ciężkim przeżyciem, ale wcale nie musi.

Depresja kojarzona jest ze smutkiem i brakiem chęci do życia. Takie momenty zdarzają się w życiu każdego człowieka, jednak jeśli zaczyna ich być coraz więcej, pojawiają się coraz częściej (trwają ponad dwa tygodnie), zaczynają przeszkadzać w codziennym funkcjonowaniu oraz towarzyszą im inne objawy warto poszukać pomocy specjalisty.

Do zauważalnych oznak choroby należą m.in.

• ciągły smutek, który towarzyszy przez większość dnia i prawie codziennie
• obojętność, dotychczasowe zainteresowania i aktywności już nie cieszą
• mniej energii lub większa męczliwość
• utrata apetytu i szybkie chudnięcie lub obżarstwo i nadwaga
• trudności ze snem lub nadmierna senność
• kłopoty z koncentracją
• drażliwość
• nieuzasadnione poczucie winy i wyrzuty sumienia („jestem beznadziejny”, „to wszystko moja wina..”)
• samookaleczanie
• myśli o śmierci lub samobójstwie, planowanie tego
• używki

Jeśli zauważa się kilka z powyższych objawów u siebie lub osoby bliskiej to dobrze jest się skontaktować ze specjalistą. Może być to psycholog lub lekarz psychiatra.

Szukanie pomocy to nie wstyd! Nawet jeśli teraz wydaje się to niemożliwe to dzięki leczeniu przez psychoterapię lub niekiedy przyjmowanie leków pojawia się szansa na wyleczenie depresji.

Na początek można przełamać strach o mówieniu o tym co się ze mną dzieje rozmawiając z osobą, której się ufa. Może to być osoba z rodziny lub ze szkoły.

Jak być osobą której się ufa?

Żeby wesprzeć osobę bliską zmagającą się z depresją wystarczy nie oceniać i po prostu być. Osoba w kryzysie często wstydzi się lub obawia powiedzieć o tym komukolwiek, jeśli okazujemy wsparcie i ciepło, zwiększają się szanse na jej otwarcie się przed nami. Nie uszczęśliwiajmy chorego na siłę, nie każmy mu się wziąć w garść.

Rówieśniku!

Jeśli widzisz, że koleżanka/kolega zachowuje się inaczej, izoluje się, jest często smutna/y to zapytaj delikatnie co się stało, wyciągnij rękę, nie zostawiaj. Zachęcaj rówieśnika do zgłoszenia się po pomoc do osoby dorosłej. Nie naciskaj, ale bądź łagodny.

Jeśli koleżanka/kolega nie chce pomocy możesz sam zgłosić zaufanej osobie dorosłej swoje obawy. Rówieśnik w depresji może zareagować na to negatywnie i poczuć się zdradzonym, ponieważ nie widzi nadziei na poprawę swojej sytuacji. Może to być dla Ciebie trudne, ale nie powinieneś zostawać z tym sam. Rolą dorosłych jest zaopiekowanie się takim nastolatkiem i udzielenie mu adekwatnej pomocy.

Rodzicu!

Jeśli dziecko zgłosi Ci problem u siebie lub u rówieśnika zachowaj spokój i nie wpadaj w panikę. Delikatnie postaraj się porozmawiać z dzieckiem, dopytać o szczegóły i zaznacz, że Ty się tym dalej zajemiesz. Pochwal dziecko za odwagę i zachęć do dalszego informowania, jeśli coś będzie się działo. Zareaguj adekwatnie do problemu i bez pochopnych decyzji. Możesz poradzić się specjalisty co zrobić w danej sytuacji dzwoniąc na telefon zaufania lub odwiedzić szkołę czy Poradnię psychologiczno – pedagogiczną.

Kontakty pomocowe:

Telefon Zaufania dla Dzieci i Młodzieży:

tel. 116 111         
(czynny 7 dni w tygodniu, 24h na dobę)

Dziecięcy Telefon Zaufania
Rzecznika Praw Dziecka:

tel. 800 12 12 12
(poniedziałek – piątek od 8.15 do 20.00)

ITAKA – Antydepresyjny telefon zaufania

tel. 22 484 88 01
(poniedziałek – piątek od 15:00 do 20:00)

ITAKA – Telefon Zaufania Młodych

tel. 22 484 88 04
(dyżury psychologów od poniedziałku do soboty, od 12:00 do 20:00)

Więcej informacji można przeczytać: www.forumprzeciwdepresji.pl

Tekst i grafika:

Karolina Marchlewska

psycholog szkolny